Nung Minsang Kami ay Mag-3 o' Clock Habit

nagising siya sa pag-vibrate ng telepono niya malapit sa kanyang ulo. tinignan niya ang kanyang relo. alas-tres ng umaga. mas maaga siya ngayon kaysa nung mga nakaraang pagtawag niya. isang oras pa lamang ang itinutulog niya pero okay lang. sanay na siya sa pagtawag niya sa madaling araw. ito nga madalas ang dahilan ng pagkabangag niya kinabukasan pero ayos lang, ganitong oras lang kasi siya maaring tawagan. at alam naman niyang hindi siya mababagot sa pag-uusap nila. agad niyang sinagot ang telepono.

katulad ng dati, tinanong muna siya kung nakatulog na ba ito. nagkamustahan. maya-maya ay natahimik silang konti. hindi niya kasi inaasahan ang pagtawag niya. hindi niya alam ang sasabihin. nang magtatanong na siya ay bigla itong natigilan... nag-uumpisa na ang kanyang litanya.

masama kasi ang loob niya kaya siya tumawag. nakainom pa ito. hindi na niya mapigil ang pagsambit nito ng galit niya... sa mga kaibigan niya, sa pamilya, sa situwasyon niya ngayon. nakatitig lamang siya sa kisame habang ibinabato niya sa kanya ang lahat ng gumugulo sa isipan niya. may mga pagkakataong magsasalita siya, susubukang aluhin siya. may mga pagkakataon namang mapapatahimik niya ito, pero may panahon din namang ayaw niyang magpaamo. gusto niya kasing ipaintindi sa kanya ang lahat ayon sa pagkakaalam niya. pero kahit ganoon, hindi pa rin siya tumitigil. ang gusto lang naman ay maihinga niya sa kanya lahat ng problema niya. iparamdam sa kanya na mayroon pa rin siyang kakampi.

matapos ang halos tatlong oras na "pagsusumbong" medyo umayos na rin ang lagay niya. hindi na siya masyadong galit. pumayag na rin ito sa ibinigay na payo sa kanya. tumahimik ulit ang linya. napangiti siya. siya naman ang magkukuwento. madami rin kasing nangyari sa kanya mula ng huli silang mag-usap. siguradong makakalimutan niya panandalian ang mga hinanakit niya sa mga masasaya niyang kuwento.

pero hindi na siya binigyan nito ng pagkakataon. nagpasalamat na ito sa kanya. siya lang naman kasi ang napagsasabihan niya ng lahat ng mga ito.

at ibinaba na niya ang telepono.

sandali siyang napatanga. iyon lang pala ang dahilan. kinailangan lang niya ng karamay. oo nga pala, wala kasi dito ang kabarkada niya. napabuntong hininga siya. buong akala niya kasi ay hindi na ulit mangyayari ang ganoon. pinikit niya ang kanyang mga mata, umaasang aanurin ng antok ang kalungkutang nanganganib na dumaloy sa kanyang mga pisngi.

huli na ang lahat. naisip niya, hindi nga talaga dapat siya umaasa.