Samu't Saring Sentimyento

soooo... a well-deserved long weekend for me! yeah, me! isa na namang escape from the confines of the office spaces. i've been working my butt off this past two days but last monday was all play for me. i went with leah (a membership consultant) and sir nino (he's the big boss) to splendido in tagaytay to attend the expat golf tournament. terra shelled out a few gc's as raffle prizes and balance (that's the gym) handed out free trial workouts to all the participants. lea and i worked a total of.... hmm.... 2 hours! we spent the day lounging around in the clubhouse, feasting on the tapas bar for breakfast, taking pictures, pigging out on the buffet spread for lunch (hmmm... paella, iberian roast chicken, caldereta lasagna, crema ek-ek. haha.), and picking on johnny litton's hair piece while sir nino swung his golf club until he was red in the face. i had a lot of fun! even on the car ride. sir nino was surprisingly kalog... at rakista ang lolo mo! ehehe. naaliw ako.

me and lea. my bangs are being blown by the wind. it was so cool up there that our coffee's got cold just after we stirred in the cream and sugar!

the clubhouse looks like a spanish villa... the fountain reminded me...parang bahay ni zorro! hehe. he's not spanish. but antonio banderas is. and i am so out of place in my indian-inspired uniform.

jen: "ano 'yan, watch tower sa prison break?"
hehe.
puwede na pang-postcard. tower kaya ni quasimodo 'yan!

now that's something you don't see everyday! makes one regret living in the city. it took a few minutes before we could see the whole rainbow. i turned into a kid instantly.

we were supposed to leave for batangas tomorrow morning, another promotions/sponsorship thing but we had to postpone it due to the super typhoon. waah. sana bigla na lang siya mag-disappear para matuloy kami. bibili ako ng kapeng barako at espasol. hehe.

so i went back to work on tuesday. and it was just me. i hardly got enough time to think because of the sheer volume of people booking treatments. since ms. angie (that's my momma boss) won't be reporting till monday, i had to handle everything by myself. which leads me to my rants right here.

*filipino na ito para mas dama*

isipin mo na lang kung gaano ako kaburaot na pakialamanan ng isang manager, na di ko naman talaga boss, ang trabaho ko at ng buong staff ng spa. nakakahalata na ko na sinasamantala niya na wala si ms. angie, wala si sir nino, at wala ako para makapag-take over sa department namin. kahapon lang ay naabutan ko siyang nagpapa-interview tungkol sa spa, naiinggit ba nang manghingi ng interview sa akin 'yung writer?! ang feeling talaga, when in fact, magkasunod lang kami ng ranggo, at sa ibang department siya. hinahanapan pa niya ng butas ang pagpapatakbo namin. at kung puwede siyang gumawa ng kuwento, gagawan niya.

pero ang di ko talaga gusto ay ang pagmamaliit niya sa akin. unang-una, tingin niya ba tanga talaga ko para sumunod sa kanya sa isang text lang at ituro ang mga docs namin sa spa ng wala naman ako doon? at idinaan pa sa ibang tao ang pasabi sa akin! kung tingin niya siya lang ang may konsepto ng control, ibahin niya ko. may authority din naman akong hawak, kahit kapiranggot lang. at gagamitin ko yun hindi para mag-power trip, kundi barahin siya at pigilan na lugihin ang dept namin.

pati kakayahan ko na i-handle ang department ko, na-demean niya sa pagsabing tumawag lang ako ng recep sa dept nya kung kailangan ko ng tulong. pucha, di ako helpless (at tanga, once again) para humingi ng tulong sa taong alam kong walang idea sa trabaho namin. ilang araw ba na ako lang ang frontliner? na wala ang manager? at madaming guests? di nga ko nangarag kahit na may inaayos pa sa office. wala akong maisip na situation na di namin naayos pag ako ang in charge. at kung hihingi man ako ng tulong, bakit pa ako lalayo? may mga tao naman sa amin na puwede. at naunahan ko na siya sa "cross-training" idea niya, dahil na-train ko na karamihan ng therapists namin para tumao sa recep... mas magaling pa sa mga kinuha niya kung saan.

pero ang last straw, na muntik na maging sanhi ng pag-develop ko ng hypertension, ay ang sinabi niya kahapon. gabi na ako nag-break dahil di ako makaalis hanggang di pa umaalis yung taga-magazine. wala pa kong 30 minutes na nakaupo sa pantry ay pumasok ang isang attendant sa amin at sabihin na hinahanap daw ako ng manager na 'yun. nang sabihin nila na nasa pantry ako, ang sinagot niya:

"Bakit? Natutulog?"

kung matino ka bang tao, ang una mo bang iisipin kung nasa pantry or staff room eh natutulog yung tao?! parang sinabi na niya na tamad ako, in front of the staff sa department namin. 11:30 ako nagstart ng shift ko. the whole time, may ginagawa ako. paper work, records, guests, bookings, gc's, inquiries, etc. di nga ako natunganga ni minsan. 6 pm na ko nakakain. mapag-iisipan pa ako ng ganun? buti sana kung may evidence siya na petiks ako sa trabaho... pero di ko ginawa 'yun. wala sa character ko ang ganun. di ako free rider na tulad niya... na kaya lang napasok sa company ay dahil kapatid niya ang pinaka-head. ang tanda na, di pa natuto ng kahit ano.

kung iniisip niya na nasisindak niya ako o naiinis na niya ko para umalis, nagkakamali siya. kung pagbintangan niya kong subversive, ayos lang. UP ata to. hehe. di ako ang yuyuko para makuha niya gusto niya. wala nang seniority ano. wala ring connections. alam ko naman na tama ako.

buti na lang may bago kong favorite.... Prison Break! thanks to pea for introducing this to me... and manong dvd for selling both seasons! hehe. ayan. na-hook na ko...

syempre, si wentworth miller ang pic! ang angas niya as michael scofield! hahahaaaay.... ang tattoo.... blue print ng prison. heehee. hanapin nyo...
and it's a good excuse to see him without his shirt on! hahaha.

Spot the Difference

one year ago




a few months after




one year after

a lot has changed since last year, but one thing remains the same... it's you and me, paps! hehe. happy anniversary! kuha pa tayo ng madaming kenkoy pics for me to post for next year.
Ü

Anonymous Love Story

My husband is an Engineer by profession, I love him for his steady nature, and I love the warm feeling when I lean against his broad shoulders.

Three years of courtship and now, two years into marriage, I would have to admit, that I am getting tired of it. The reasons of me loving him before, has now transformed into the cause of all my restlessness.

I am a sentimental woman and extremely sensitive when it comes to a relationship and my feelings, I yearn for the romantic moments, like a little girl yearning for candy. My husband is my complete opposite, his lack of sensitivity, and the inability of bringing romantic moments into our marriage has disheartened me about love.

One day, I finally decided to tell him my decision, that I wanted a divorce.

"Why?" he asked, shocked. "I am tired, there are no reasons for everything in the world!" I answered.

He kept silent the whole night, seems to be in deep thought with a lighted cigarette at all times.

My feeling of disappointment only increased, here was a man who can't even express his predicament, what else can I hope from him?

And finally he asked me:" What can I do to change your mind?" Somebody said it right, it's hard to change a person's personality, and I guess, I have started losing faith in him.

Looking deep into his eyes I slowly answered : "Here is the question, if you can answer and convince my heart, I will change my mind, Let's say, I want a flower located on the face of a mountain cliff, and we both are sure that picking the flower will cause your death, will you do it for me?"

He said, "I will give you your answer tomorrow..." My hopes just sank by listening to his response.

I woke up the next morning to find him gone, and saw a piece of paper with his scratchy handwriting, underneath a milk glass, on the dining table near the front door, that goes....

My dear,

"I would not pick that flower for you, but please allow me to explain the reasons further…"

This first line was already breaking my heart. I continued reading.

"When you use the computer you always mess up the software programs, and you cry in front of the screen, I have to save my fingers so that I can help to restore the programs.

You always leave the house keys behind, thus I have to save my legs to rush home to open the door for you.

You love traveling but always lose your way in a new city , I have to save my eyes to show you the way.

You always have the cramps whenever your "good friend" approaches every month, I have to save my palms so that I can calm the cramps in your tummy.

You like to stay indoors, and I worry that you will be infected by infantile autism. I have to save my mouth to tell you jokes and stories to cure your boredom.

You always stare at the computer, and that will do nothing good for your eyes, I have to save my eyes so that when we grow old, I can help to clip your nails,and help to remove those annoying white hairs. So I can also hold your hand while strolling down the beach, as you enjoy the sunshine and the beautiful sand...and tell you the colour of flowers, just like the color of the glow on your young face...

Thus, my dear, unless I am sure that there is someone who loves you more than I do... I could not pick that flower yet, and die…"

My tears fell on the letter, and blurred the ink of his handwriting...and as I continue on reading...

"Now, that you have finished reading my answer, if you are satisfied, please open the front door for I am standing outside bringing your favorite bread and fresh milk...”

I rush to pull open the door, and saw his anxious face, clutching tightly with his hands, the milk bottle and loaf of bread...

Now I am very sure that no one will ever love me as much as he does, and I have decided to leave the flower alone...

That's life, and love. When one is surrounded by love, the feeling of excitement fades away, and one tends to ignore the true love that lies in between the peace and dullness.

-------------------------------------------

he sent me this email a few months back. i've been very irritable lately, and not just because its that time of the month. i read this again just as i was cleaning my inbox and it got me thinking. i've given ces the same advice before, yet i was committing the same mistake. i was being impossible. there's no excuse for that.

what i'm trying to say is, i'm lucky to have someone who loves as much as he does and has been patient with me all this time. small things don't really matter. i overlooked the big picture when i thought i was paying attention to detail. and now that i've seen it, i like it better than what i had in mind.



*malapit na 1 year! yehey for us.:D

Insomnia Part Deux

not much has happened lately, except for the funky experiences we've been having at work. hmm. don't really want to talk about that right now.

oh, i'm also working with someone who posed for fhm once. that's my newest claim to fame. haha. she's really fun to be with (not that kind of fun, you dirty minds).

what else...

i just can't sleep, that's all. got home from dinner and a movie with mervs. it didn't really end so good. i could tell he wasn't enjoying the movie because of what happened after dinner. that had me feeling a bit down too.

got home, was supposed to watch a dvd i got from a friend from work but i've been having trouble with the computer. hmmph. that's why i'm still up this late.

that's not exactly true, as there are still a few reasons for my insomnia. i think staying at the reception desk for 8 hours with nothing to do has got my mind working overtime on crazy scenarios, on trying to find out reasons behind everything, on figuring out things that i don't really need to worry about. i've gone emo today. wah. i just want to crawl in bed and sleep before the sun comes up.

we'll be operational on september 1st. whoopee. no more tengga for me.

Sucky Day

this is not a good day to go to work.

aside from the obvious na sobrang lakas ng ulan ngayon, mahirap sumakay, at masarap matulog o kaya ay maupo sa kama habang nanonood ng mga movies sa hbo, pangit ang araw na ito dahil di safe sa workplace. gusto nyo ng pruweba? ikukuwento ko sa inyo.

so feeling ko this morning, suwerte ako. agad akong nakasakay ng fx sa mindave. at kung papalarin ka nga naman, didiretso pa ng ortigas ang lolo mo. kaya di na ko kailangang pumila pa, o kaya ay mag-mrt at maglakad across the rocky parking lots of podium. bumaba ako ng el pueblo at naglakad papuntang discovery. tinignan ko ang relo ko habang inaantay for 50 million years ang elevator ni kuya cesar. 8:47. di pa ko late.

dumiretso ako sa spa kasama ang isa sa mga therapists. papasok pa lang kami nang marinig ang ingay ng tubig. pagliko sa isa sa mga hallways, nakita namin ang dalawang pseudo-"waterfalls" na bumabagsak mula sa mga halogen lights papunta sa wooden floors. di kami makadaan. wadaweedoo? binuksan namin ang aming payong at pinangsangga ito sa tubig. agad naman naming nasabihan ang manager thru text, ang engineering department ng hotel, at ang head ng marketing, na sa panahong iyon ay ang nag-iisang tao sa office.

mga 1 1/2 hours after, dumating ang mga managers at ang spa consultant. nalaman namin na sewer pipes pala sa itaas ang sumabog. siyet. maduming tubig. kaya pala ang baho. galing pa sa mga banyo ng mga suites yun. waaahhhh!!! ayoko nang isipin ang mga duming nadikit malamang sa payong ko!!!

maya-mayang kaunti ay tinawag ako ng spa consultant. sinabihan ako na bakit daw hindi ko sinabihan ang manager at ang gm. what? front desk ako. nang makita namin, natext na namin ang manager. at bakit daw sinabi ko sa head ng marketing at di sa gm, di ko naman daw 'yun boss. haynaku. eh wala ngang tao. it was the closest we could get to the highest powers nang ganun kaaga. siyempre kailangan ko bumalik sa spa, para i-man ang front desk just in case may mga gustong pumasok dun na guest at makita na ganun ang nagaganap. hay. what did i do wrong?!

oh well. di naman ako nasabon masyado. bad trip lang kasi ang sinasabi ng spa consultant, ako daw ang in charge sa mga nangyayari sa buong spa. what?! sa front desk lang ako... hindi ako manager of some sort. buti sana kung mas mataas ang sweldo ko. oo, may responsibility ako pero di to the point na ako ang masisisi in situations na ganito. gusto ba nilang sahurin ko ang mabahong tubig?! hehe.

weniwei... dahil sa mga naganap, natigil ang training namin. pinauwi kami ng maaga. kaya heto ko ngayon, sa bahay, isinusulat ang nangyari kanina at pinahuhugasan ang payong kong kadireh na.

Pictures Galore!

dahil namimiss ko sila... ito na! mga pictures namin sa fair this feb at nung nagpunta kaming EK nung March... parang sobrang tagal na. waaah!

go karting sa EK... malamang nakita mo na tong pic na to before.

di nasipat ng maayos. gusto ko lang makita nyo na kinuha namin 'yan sakay ng flying fiesta! haha. (blue skies... bad trip tuloy rainy days)

mapapatay nya ako pag nakita nya 'to. hehe. peace tayo ha? wuf u byko... pagaling ka! =D

feeling rockers sa fair (the tongue)

isang myusikbidyu moment brought to you by rach, binay, and ces

gurlfriends trying out the merchandise... UP Fair 2006

May Trabaho Ka Update

isang buwan na simula noong una kong pumasok sa trabaho. bilis din. dalawang beses na akong sumahod, nasukatan na ng uniform, nakapag-training na for first aid, nasubukan na halos lahat ng masahe sa spa, nagtraining sa front desk, at nag-soft opening na. dami na rin palang nangyari. nitong friday lang ay inayos na namin ang mga gamit sa hotel na tinutuluyan namin sa ayala para sa paglipat namin bukas sa ortigas. gusto ko na rin kasi umalis doon. bukod sa nakakatakot ang lugar na iyon, napakahirap pang puntahan sa umaga. napakatagal ng biyahe, kailangan ko tuloy gumising ng napakaaga.

ang perk lang naman ng pagpasok doon ay malapit ako sa kanya. mas madalas na kasi kaming magkita ngayon, kung ikukumpara noong practicum ko. mas malapit pa kami ngayon. siguro na rin, dahil alam ko na kung paano magtrabaho. di na ako bugnutin, o madalas magalit pag di kami nagkikita... mas madalas nga lang, kung di kami sabay na nakakauwi, na nalulungkot ako dahil di ko siya kasama. nasanay na kasi akong may mapagsasabihan ng mga nangyari sa araw ko, at makinig sa mga nangyari sa araw niya. hay. sana kahit lumipat na kami, ganun pa rin.

ayos pa naman ang trabaho eh. masaya. kaya lang minsan, sinusumpong ako ng pagkamiss sa school... sa mga kaklase ko. minsan kasi, may mga hirit na di maintindihan ng mga kasama ko sa trabaho. di naman inside joke, pero basta. iba ang mga usapan, kahit dun sa tambayan lang noon, kumpara sa mga usapan sa trabaho. kaya sobrang ayos nung sumama si ces sa akin para magpa-massage... at tumambay the whole day. hehe. at earlier this week, nag-text si mitch at nagpa-interview din. hmmm... ano na kaya naganap?

pasok na naman bukas. sa susunod na ko gagawa ng matinong entry dahil wala ko sa mood this week. tsk.

Cuidar. Till It Hurts.

here's a line from Cuida by Sugarfree:

Nais kong maging saysay ng aking buhay ay bigyan ang iyo ng kulay

i know it sounds really sappy but the weather's been absolutely dreary that it just makes you want to feel all sentimental and stuff. hay. i feel like i'm back in high school. i wish i could still write poems like i used to. hehe.

the thing is, i've heard the same kind of song before. some guy wanting to hold the world up for the love of his life. bumenta na 'yun eh. i never did like songs that tried to convey that because it sounded so cheesy. like they were delivering line after line after line. but i like sugarfree so much for sounding so sad always. weird noh? the first i heard it i thought, "he must really want to take care of her so much that it hurt, he sounds like he's pleading, or crying, or something."

don't you just feel that way sometimes? feel something so good, it hurts? want something so bad, you end up tormented just to get to it? there are times when you just want to make everything right for someone else and you get yourself all worked up over it, not thinking about what good it'll do you. okay. so i've got my own superhero complex, even though it's obvious i couldn't do much right now. the rain makes me think of things i don't usually dwell on regular days. just goes to show how much of a sucker for drama i really am.

Whassap, Tsoknat?!

so a little over two weeks after i have officially graduated, i got a job. i am a receptionist for discovery suites' spa, terra. they're not open yet. they are still undergoing renovations so i have to wait until september for the re-opening. i am undergoing training, though. what do i do there? well... i get to try all the massages and other treatments for free. haaay.... i must have gotten more massages in the last three days than my whole month's salary could afford. love thai foot massages.:D

owkeeei... moving along....

for the past week, he's been bombarded with marriage cracks. he went on leave earlier this week and when he came back, he found out that his officemates have been speculating about how we got married over the weekend or something like that so he had to take that day off. just this friday, he and i met up near his office. after having dinner, we went back to their office building just so he could get his things and time out. but before i got past the security at the lobby, they asked where i was going. the other guard shrugged towards him and told the one who stopped me, "sige na, asawa nya yan."

he was smiling when he heard that, even when we were already in the lift. i think he was pleased with it. we had a laugh about it, but we were both smiling actually. okay, i admit, i liked how people i don't even know have pegged us to be that kind of together, if you get my drift.

i've never written about him before... i just don't know what to say. i've been really happy this past few months, and i want to be selfish about it. all you need to know is that we've been spending more time lately because i don't have to go to school anymore and it's easy to walk over to his office or to our temporary office and that i love how he holds me.

if by some chance he decided to read this... well... thank you. sometimes i just don't know how to say anything, but i'll try to tell you how content i've been with you. the things i find hard to say, or write... i guess i'll just have to show you.Ü see you.

DNA

ito daw ang personal dna ko. personally, naaliw lang ako sa mga tests nya... hehe. i dunno about the inventor thing... pero benevolent naman akong tunay diba? mga friends? hello?

di naman ganito itsura ng dna diba? oh well, mouse over the different colors if you want to know what they mean.

Benevolent Inventor

Of Striking Entevand and Eating Your Own Hotdog

okay. so here's the deal. i've been having the most fun in the past few days than i've ever had since i finished school. no guys, i'm not working yet. i am still enthralled by the joys of bum-ness. hehe. so here is one of the vids i saw online. i sure feel sorry for the girl... walang kaplastikan yan ha! but really, it's just too funny to pass up.

okay enough of her.

i went out for groceries the other day, and was totally tickled by what i saw. i was browsing through breakfast meats, tocino, longganisa, nuggets, hotdogs, etc., when i chanced upon a new product from swift.... with Sam Milby's smiling face on it!

it was the Swift All-Meat (SAM) Hotdogs. it would have been better if i could've taken a picture of it at the time, since it has not made any sort of appearance online... yet. it's just weird for a grown man to be endorsing hotdogs that way. how did they even get him to agree to naming the hotdogs after him and have an image of him eating his own hotdog plastered on the product's packaging? (pun intended)

oh well, the things people think of... for the sake of marketing. kaya nga ayoko sana dun eh! hehe.

--------------------------------------------------------------------------
#Edit# 2 July 06

okay. so finally, the SAM hotdogs pictures have finally turned up online. hehe. buti na lang nauna ko nagpost! haha. i got this pic from mcvie. there's a really funny blog entry that goes along with it... which could actually be the answer to my previous questions. galing.

to all the gay men... please keep your mouths closed. this is a pretty decent blog. haha.

Mula sa Madlang Walang Trabaho

dalawang buwan na kong nawala, at ngayon ako'y nagbabalik. yebah. itong nakaraang dalawang buwan na ito siguro ang isa sa mga pinakanakakapagod na pangyayari sa buhay ko. pero, sabi nga sa friendster horoscope (ehehe. no joke.), pagtiyagaan ko raw ang isang "unpleasant commitment" dahil sa huli ay magkakaroon ako ng magandang "rewards." o diba, bagay? dahil matapos ang dalawang buwan ng pagiging alila sa isang hotel... graduate na ako. welcome to the wonderful world of the unemployed!

professional bum na talaga ako ngayon, pero ano na nga ba gagawin ko? alam ko, naaaliw pa rin ako sa pagtambay-tambay ko dito dahil nga matagal-tagal rin akong walang pahinga, pero mababagot din ako eventually. saan ko nga ba gustong pumasok? paano na ngayon, di na ako bibigyan ng allowance? dalawang buwan nang di nasasayaran ng alcohol ang lalamunan ko, at ngayon ni pambili ng beer wala na ako. (oh well, nag-inuman kami sa cantina nung malaman namin ni mau na grad na kami but still...)

ibang level na naman ito eh. unti-unti na kasing inaalis ung mga pressure factors ng buhay ko. wala nang deadline na kailangang i-meet, wala nang grades na kailangang itaas, wala. tanging drive ko lang na mabuhay at maging productive. minsan tuloy naiisip ko na baka di 'yun sapat para tumayo ako at lumakad papalayo sa computer na ito, kung saan ako maaring mabulok habang buhay.

masaya naman ako na matapos eh. kaya lang, natatakot din ako. wala nang mas real world dito, alam mo 'yun? kung magkamali man ako, may malalaking consequences nang puwedeng mangyari. at kahit na gaano pa karaming tao ang alam kong nandiyan para sa akin, di ko pa rin maiwasan ang isipin na nag-iisa na lang ako dito ngayon.

wish me luck. di kakayanin ng liquid courage itong nararamdaman ko ngayon. kailangan nang i-summon ang willpower ko... na sana ay naipon at malakas na ngayon.

---------------------------------------------------------------------
*oi! new layout pala... mas malinis, mas simple... dahil... wala lang. sabi nga sa prac manual: "fancy folders will not affect the outcome of your grade."

kaya ito, ung tig-10 pisong sliding folder nalang ang gamit ko.Ü

Closing Time (?)

nailagay ko na sa tagboard ko na hindi na ako magsusulat ulit dito. matagal ko na rin namang naisip ito, kasi nga naman, it's not good to wash your dirty laundry in public (or something along that line). di rin naman ako celebrity para mag-post ng mga bagay tungkol sa buhay ko para lang basahin ng mga taong di naman ako kilala. hindi rin naman nailalagay ang buong pangyayari pag nagsulat sa blog. "framing" daw ang tawag dito sabi ng bc 10 prof ko. ibig sabihin, kung sino man ang nagdadala ng kwento ang siya ring pumipili kung paano niya ito ipapahayag. 'yung presentation ba. ibig sabihin, may mga bagay na natatanggal o hindi nasasabi dahil... well... sa maraming dahilan. bahala na sila doon.

dito tuloy nag-uumpisa ang conflicts.

kaya mas mainam nga siguro na isara ko na ang "toilet bowl" ko.

pero kanina, dahil mag-isa lang ako sa bahay, nagbago ang isip ko.

blog-hopping lang naman ang ginagawa ko buong hapon. wala lang. masarap lang kasi magbasa paminsan-minsan. maya-maya ay nabasa ko ang isang entry dun sa isa sa mga kaibigan ko. tinatanong kasi siya kung bakit niya ginagawa ang mga ginagawa niya. may pagka-laid back kasi itong taong ito kaya ang sagot niya...

"dahil gusto ko."

parang ang babaw na dahilan ano? bata lang ang madalas gumamit nito. pero tama naman. bakit mo kailangang isipin ang mga opinyon ng iba kung gusto mo naman ang ginagawa mo? hindi mo naman kasalanan kung hindi nila gusto ang nababasa nila, o nakikita nila. bahagi na kasi iyon ng kung sino ka at kung hindi naman illegal o masama ang ginagawa, wala namang dahilan para pigilan ka.

halos pareho kasi kami ng iniisip ng taong nagsulat ng ganito sa blog niya. parang destined na talaga na magbasa ako ng blog niya na months ko na ring hindi tinitignan dahil di ko naman siya kilala sa totoong buhay. sa net lang. hehe. nakakatawa nga na kaya rin siya napag-isip ay dahil din sa pagbabasa ng blog ng iba... at sa pagtatanong niya kung bakit pa nag-susulat sa blog ang taong iyon. nabanggit naman niya ang isa pang rason kung bakit nga pala ako nag-umpisang mag-blog.

may mga bagay kasi na mahirap sabihin. mga bagay na hindi mo naman maikukuwento ng harapan, kahit pa sa pinakamalapit na kaibigan. mahirap namang magkimkim na lang, maging kasiyahan man ito o sama ng loob. lalo na para sa akin, medyo naiilang kasi akong magsalita kasi mabilis ako umiyak, at madali ring mautal. maaring pagdudahan ka sa sinasabi mo kung ganoon magsalita.

pero pag nagsusulat ka sa blog, wala ka nang iniisip. kung ano man ang nararamdaman mo, o nangyayari sa iyo, naisusulat mo kaagad. tama nga lang na banyo ang motif ng blog kong ito. sa banyo, hubad ka. walang ibang nanonood sa iyo. ang concern mo lang is getting your business over with... successfully. hehe. ganito rin sa blog, di na kasi kailangang alalahanin pa kung tama ba ang sinusulat mo, basta ang mahalaga, maihinga lang kung ano 'yung gusto mong sabihin. haay. napabuntong hininga tuloy ako sa huling statement na 'yun.

so ano na nga ba ang point ng mahaba ko na namang entry?

ayaw ko nang isara ang blog ko. napagisip-isip ko kasi na hindi ko naman kasalanan (entirely) 'yung mga latest events na nangyari... dapat lang, nasabi ko rin ng buo sa dapat na makaalam ang lahat... hindi iyong hinahayaan ko na lang na mabasa ang blog ko at i-interpret na lang iyon kung paano niya nabasa. hay. outlet ko rin naman ito. kaya kung anuman ang nakasulat dito ay totoo, as of the moment na nai-post ko ang mga iyon.

i just hope the entries won't be regarded at face value (hehe)... i had framed each entry the way i wanted it to come out the time i wrote them. there are a few more sides that one has to consider before jumping to any conclusions.

hay. di ko na pala kailangang isara ang cubicle kong ito. hehe.

--------------------------------------------------
i haven't been this sad for a while- 032106

Conditionals

tagged by Bianca

1. what is your name? (must not contain: a, c, g, h, s, j, u, r, n):
---> _ _ _ _ el _ _ _ e de _ _ _ t _ o... walang natira sa pangalan ko

2. what time is it? (you CANNOT use numbers)
---> american idol na sa abc 5

3. what school or job do you go to? (you CANNOT use proper nouns):
---> the premier state university... naks!

4. how are you feeling right now? (must contain at least 6 letters)
---> perplexed

5. how old are you? (cannot be in terms of years)
---> i am as old as the original People Power Revolution

PREFERENCES/FAVORITES:
1. where's the perfect vacation place? (cannot be in the philippines)
---> i haven't been out eh...

2. favorite musical artist? (must be outdated)
---> marvin gaye

3. favorite book? (must contain at least 400 pages)
---> chemistry by brown and lemay ba un... at saka ung financial management ni van horne (tama nga ba ung author...). hehe

4. favorite junkfood? (must come in at least 3 flavors)
---> doughnuts

5. favorite spice (you must also state at least 3 food/drink items in which the spice is used)
---> cinnamon (pies, cinnamon roll, hot chocolate)

6. favorite country? (you must be able to name the capital and a natural landmark)
---> England- London- Thames River (tama nga ba? heh)

7. favorite food? (must be filipino food)
---> SISIG

8. one of your favorite movies? (you must also state one of the characters of the movie and a memorable line they said)
---> shrek 2! donkey: "are we there yet?"

9. state another memorable line from that movie...
---> "Puss!.... in boots."

11.favorite holiday? (must be celebrated by all)
---> New Year


-----------------

kailangan lang ma-relieve ang stress... grabe!!! bukas na ang interview ko!!! waaah!!! wish me and mau luck naman oh... na sana ay hindi kami mangamote pareho... hehehe.

Wala Lang Part 2

I am 4% Geek.

I wanna be a geek. But I'm not. Why would I even want to be one. Do I think it's fun? I should try writting an online test application at 1 am in my underwear

Take the
Geek Test
@ FualiDotCom

okay... wala lang. i thought i'd be much geekier than that. haha. just goes to show how people shouldn't rely on tests to find out stuff about themselves...

while we're at it... try n'yo naman visit ito....

Johari Window

Nohari Window

kung kilala niyo naman akong tunay.... ayos yan. hehe. gawa rin kayo... hanggang sa mauso. wahahaha.

next time na ako gagawa ng matinong entry... natatamad na ako eh. dami pang dapat ayusin.

(NOT) In the Comfort of My Own Home

sa lahat naman ng panahon, ngayon ko pa naisipang magsulat sa blog. labo, oh. nasa isang internet cafe ako sa kalagitnaan ng ayala, nakatengga indefinitely hanggang sa matapos ang isang bata sa trabaho niya. hehe.

wala naman talagang sureball na topic 'to... natawa lang ako sa idea na may sarili kong computer, private naman sa bahay, pero dito pa ako nag-decide na magsulat... labo.

angkyut ng time kanina... 4:44 pm.

galing akong shangri-la mall. bakit kamo? wala lang... nag-meeting kami ng mga groupmates ko sa chem 1. sotsyal! lammu naman, tambay tambay na lang sa starbucks while making discuss chu.... shet. di talaga bagay.

UP Fair na!! hahaha! grabe na 'yung pagka-haggard ko this week para lang maisaayos ang mga booths sa fair... end result? nakuha rin namin ang smokey's, matapos ang ilang araw na pakikipag-usap sa isa pang org... isipin n'yo na lang ang eksenang ito kagabi-- si jac ay nakikipag-head on collision na sa isang org, at si mary ang taga-awat. paano kaya matatapos ang eksenang 'yun kung sakaling di naayos lahat?!

speaking of kagabi... lecheng amazing race! napatunayan kong isa na nga kong sedentary being tulad ni spongebob. haha. masakit pa ang legs ko dahil kahapon lang ulit ako tumakbo ng tunay. galing ng mga apps at mems... pwera ako... at si binay! hehehe. biruin mong makautangkami ng halos 200 pesos from random people na nakatambay lang naman sa UP... likas na mababait ang mga tao.

(nakaka-P30.00 na ako... para sa isang blog post)

oh well... kaunting oras na lang... siguro mas okay kung maglibot naman akong kaunti. gawin ko nalang ang pagiging cyber bum sa bahay.

Kahilingan Listahan (korni)

birthday ko na bukas! whoopee. hehe. astig pa kasi walang preprac. again. pwede akong magpaka-bum lang the whole day! wahahahaha!!!

naisip ko, since wala akong magawa... gagawa rin ako ng wishlist. naks. problema lang, wala kong maisip na gusto... hehe.

1. bagong phone: yep, na naman. kasi naman ano, binuhay ng telepono ko ngayon ang pagkainis ko. sa kalagitnaan ng pag-sesend ng message, bigla na lang namamatay! kay bagal pa ng pagtetext dahil slow utak ng cellepono kong ito. gusto ko na magbalik loob sa ericsson. hay. this is what i get for listening to blasted sales talk. tsk. dapat ata maging mas aware sa cellphone matters. haha.


2. bed: nakuh. ang dahilan lang nito? kasi pag nagwawala kami noon dito sa kwarto ko noong series, o catering, o feasib, o thesis, o kahit wala lang, tambay lang, may napapatalon sa kama. hehe. sira tuloy. isa pa, tagal na ng kama ko... since gradeschool pa yata eh. kailangan nang palitan... kaunti na lang malapit ko nang malakihan 'to eh.


3. cd writer: tama bang term 'to? medyo techno bobo eh. kasi naman, kay dali nasira nung combo. effort tuloy mag-burn ng files sa cd kung galing sa puter ko.... lipat ko pa sa puter ni father dear sa kabilang kwarto. hay.


4. sandalyas/ tsinelas: hehe. wala lang. obsesyon ko na yata ito. pero sabagay... napabili ako ng sandalyas kanina ng di oras. kasi naman, isa na nga lang ang klase ko kanina, 4th floor pa ito, ginawa ko pa ang may pagka-weird na assignment, at nag-taxi pa ko (dahil late na) tapos walang pasok. shet. para mawala ang inis... bumili na lang ako ng sandalyas. yebah.


5. books: matagal na akong di nakakabili ng libro na for leisure reading lang talaga. maalala ko pala... 'yung mga librong pinahiram ko noon pa, hindi pa bumabalik... huhu. makikita ko pa kaya sila? nalalagas na ang aking munting library. hehe.


6. printer: oo nga pala! ang printer ko ay naghihingalo na... hehe. kitang-kita naman sa pangyayari noong feasib. sana mapalitan na... (pati pc na rin... hehe. o kahit bagong hard drive lang. 'yung sabi ni mervs na 80gb yata. hehe)


7. booze bakasyon: hahaha! saya sana nito. tulad nung mga antipolo nights dati... na wala nang near-death experiences. haha. oh well... dito na lang yan sa bahay para mas safe. =D

wala na ko maisip eh... karamihan yata diyan kailangan lang kasi. di ako ma-gift na person... ewan ko ba. basta gusto ko lang maging masaya ako sa birthday ko... at maka-graduate na! hahaha.

besides, wala ka rin naman siguro balak na tuparin yan. haha.

...

sometimes you just have a gut feeling that something bad is about to happen. but you can't really do anything. how could you, when you don't even know what it is?

it has been gnawing at me all afternoon. i thought i was just feeling sick because i had too much junk to eat during what would probably pass as "lunch" at four in the afternoon. after a few hours, i wasn't feeling as full. i didn't feel any better. i recognized dread.

the evening came and went, but nothing happened, really. so i just didn't bother with it anymore, had no reason to anyway...

until now.

(50th post ko na pala ito. heeh. *claps*)

new year gibberish

2006 na. naks. ilang araw na lang twenty na ko.

yep, you heard it right. none of the pa-cute teen effect for me. sa tunay na buhay lang, masyado kong malaki para magpacute at kailangan ko na lang tanggapin ang pangyayaring ito. oh yeah. spoken like a true... errr... adult?! haha!

shet! excited na ko sa birthday ko!!! senglotan na 'to mga tsong!! (ayun. nawala ang maturity.)

ano ba ang mga madalas na ilagay sa mga new year post? new year's resolution? hmm... wala naman ako nito eh. di ko rin naman kasi nasusunod. year in review? naku, medyo boring yata ito. kasi majority ng taon ko eh sa school lang naman talaga nakatuon. kung meron namang mga bagay na kakatuwa o kagimbal-gimbal na naganap nitong nakaraang taon, malamang naisulat ko na rin iyon dito. ano pa ang saysay ng year-end review ngayon?

sabihin ko nalang kaya kung ano nangyari nung huling araw ng 2005. eherm. the last day in review. shet.

naglinis ako ng kwarto. walang biro. alam ko lagi ko na lang sinasabi na maglilinis ako ng aking kwarto (na punong-puno ng galit at damit... ayyangkorni.), pero ngayon ko lang talaga nagawa 'yung todo linis na ito. isa lang ang napagtanto ko- ang "kalat" ko ay hindi ko talaga kalat. may bookshelf akong hindi ko naman libro ang nakalagay. may mga labahing karamihan ay di naman akin, may cabinet akong sarili pero lagpas kalahati nun ay hindi naman ginagamit na, at hindi akin. hay. ang aking kwarto ay hindi talaga kwarto. isa siyang bodega. at nagiging dagdag lang sa kalat ko ang binili ni Ma na storage bins para sa gamit kong "ikinakalat" ko raw. hay.

bugnutin din pala ako. ayan. nagulat ako diyan. at pag bad trip na pala ko, naaaliw akong maglakad-lakad mag-isa. kaya pumunta ako ng sm. nag-away pa kami ng kapatid ko dito kasi sasama sana siya para makipagkita sa boylet niya. pero dahil wala ko sa mood makipagkulitan, iniwan ko siya. sorry, jen.

okay naman maglakad sa mall noon. sa bilihan lang ng cakes sobrang madaming tao. pati sa grocery. may binili lang naman ako sa bookstore at bumili ng doughnuts sa dots. nawala yata sungit ko dun sa bata na nakasalubong ko. ang cute kasi. tapos nakatingin siya sa akin. nakangiti at kinakawayan pa ako. tinignan ko pa nga nanay niya dahil baka kilala ko, di naman. napangiti tuloy ako. kasi tuwang-tuwa sa buhay niya 'yung bata eh. parang di naman tama na sumimangot ako at sirain 'yung araw niya.

pag-uwi ko, nag-net ako sandali. tapos nautusan akong bumili ng last minute supplies. heeh. daming tao sa cherry. bumalik 'yung inis ko dun. kasi naman muntik na ko maatrasan dun. eh di naman bumubusina whatsoever 'yung lalaki. paglabas niya ng sasakyan, ang angas pa. bling bling sa porma at utang na loob ang pabango! na-suffocate yata ako. hrmph.

pinagawa ako ng garlic bread. ermmm... medyo oks na ko nito kasi naaalala ko pag function. garlic bread maker na yata ako forever sa kitchen noon, kahit di naman ako production. haha. nawala 'yung stress ko sa epal na mamang 'yon.

nanood na ko ng tv pagkatapos. nagtago sa isang sulok para kainin 'yung pulutan na naitakbo namin ni Ma (inihaw na tuna belly. yum) at hinintay ang 2006.

ayan. ayan na 'yung last day ko ng 2005. inis-okay lang. hehe.

at 'yung nangyari kanina...

first day ng classes....

wala.

as in walang naganap. walang klase. period.

futile ang aking efforts na maging mabait na estudyante ora mismo.

kinausap ko na lang ng heart-to-heart si manong ebe. at na-open up na niya sa akin ang kaniyang nakaraan. hehe.

tapos, pumunta na naman akong sm para mag-lunch. alone. isa pang paboritong gawain. kasi wala nang nanonood sa'yo habang kumakain ka. walang pakialamanan kung matakaw. pero napansin ko kanina, dahil sa jumbo japs ako kumain, hindi na ako kasinglakas ng dati. gutom na gutom na ako kanina ha, dahil hindi ako nag-almusal. hmm... napatunayan ko tuloy na talaga ngang matakaw ako by association. especially when i am associated with ces. hahahaha!

tapos umuwi. nanood ng tv. napaisip ng kwarto ko (na susunod ko na talagang gawan ng entry ang issue na ito). nagbasa. at ngayon, ito. ginagawa ka.

mahaba na rin pala ang unang post ko ngayong taon. di ko mahanap na 'yung point ko. wala naman yata siyang sense. hmmm... pero 'yun na nga rin 'yung sense ata nun. basta. susunod ko naman na explain 'yun.