Masaya Lang Ako Today

ayun. masaya lang ako today. hehehe.

hindi naman ako puwedeng tumambling dito... takot ko lang na mabali likod ko sa bigat ng katawan ko. ngyahahaha. kaya sa blog ko na lang!

hindi ko naisip na mag-eenjoy ako ng sobra, lalo pa't todo na 'yung kabog ko kagabi.

at maaga akong ginising ng isang nilalang dahil sa pangungulit.

at pinipigsawat pa ako (check mo si bob ong kung di mo alam yan).

at muntikan na akong ma-divert dahil sa nawawalang buckle.

at muntik na ako masukahan ng bata sa fx.

hehe. pero kebs naman 'yan eh. dahil natuwa talaga ako. oks na una ito. hehe. one for the books!

Weirdo kong Insomnia

hindi ako makatulog. sakit ko na ito eh. basta mahaba-haba ang bakasyon, gaya ngayong sembreak, para akong may insomnia. hindi ako makatulog sa gabi. makuha ko man ang tulog ko ng mga madaling araw, hindi naman ako makatulog hanggang tanghali. 6 am nagigising na ako. 8 am na at the latest. buti sana kung marami akong naa-accomplish in the wee hours of the morning, but no... isa lamang akong tuod sa harap ng pc, nagsusulat sa blog. hay.

paggising ko naman, parang pagod na pagod naman ako. kakain, maliligo, chichika ng konti sa mga tao sa bahay para naman sabihin nilang hindi ako anti-social. mapapagalitan pa ako ng nanay ko, kasi nga minsan na lang ako pumirmi sa bahay, nakakulong pa ako sa kwarto ko madalas (hehe. mahal ako ng nanay ko eh!). so by lunch time, inaantok na ako, babalik sa kwarto ko, at matutulog.

paggising ko, gabi na. dinner ulit. pero siyempre, kung hyper na ako ng mga ganitong oras, ang mga tao naman sa amin, hindi mo maistorbo. hehe. tv time na 'toh eh. edi siyempre, harap naman ako sa pc, o kaya naman magbabasa na lang. sa susunod na mapansin ko na ang oras, madaling araw na. wala na naman akong magawa. edi mapapaisip nalang ako, haharapin itong blog ko at magsusulat ng kung anu-anong pumasok sa isip ko.

so ano na ang napala ko sa litanya kong ito? wala naman. gusto ko lang i-justify ang pagiging bum ko. kung maayos ko lang talaga 'yang sleeping problem ko na 'yan, magiging productive siguro bakasyon ko (not to mention, makakasama ako sa mga lakad at hindi ito matutulugan!). waaah!! tatlong araw pa lang ito... dalawang linggo pa bago ako bumalik sa kabaliwan ng mundo. nababagot na ako!

Tsk... Friendster Let Me Down...

basically, isa ako sa iilang taong naaliw sa bagong features ng friendster. lalo na 'yung puwede mo nang ma-view kung sino ang tumitingin sa profile mo. c'mon! madami pa kasing hindi nakaka-discover nito, so malamang hindi nila alam na puwede kang mag-anonymous... at ang resulta? well, mabubuko ka lang naman ng taong nais mong ispottan! wahahahahahaha!!!!

evil... evil... evil...

at dahil natututo ako ng cyber espionage from my gurlfriend (ngehehehe) ginawan ko agad ng paraan para hindi ako ma-discover ng mga sangkatauhang iniispottan ko, at naging thankful dahil days before na-activate ang feature na ito, hindi ako nakakapag-open ng account ko. yebah!

at bilang lately na lang ulit ako nakakapag-net, ngayon ko lang ulit nakita ang mga bagong "fans" ko. so guess who i saw when i first opened my page a few days ago, nang nandito si gurlfriend ces...

ngyahahaha! hindi siya! mali ang iniisip nyo pero... uhmm... attached sa kanya. *wink* *wink*

natural, nag-gloat ako sandali, dahil hindi ko naman friend ang personang ito pero tinitignan niya pala ang profile ko. at never kong nakita ang sarili ko as a threat. so na-curious ako at nag-check ng profile nya, pero di ko puwedeng ma-view. siyet.

oh well, masaya pa rin ako dahil kailangan pa rin pala niya ako i-check paminsan-minsan... at ngayon ay alam ko nang ginagawa pala niya iyon! wahahahahaha!!

so kung down ako, as evil as it may sound, log in lang ako sa friendster para makita iyon at natutuwa na ako. hehe.

pero nang mag-log in ako kanina lang, nagulat ako. wala na ang "who's viewed me" portion ng friendster. tsk. tinanggal ng friendster ang natitirang kamalditahan ko. no no no. you let me down todo friendster. akala ko pa naman nagiging mas matapang na kayo.... (ngyahahaha! nagdrama ba?!)

bad friendster.

Huli Na 'To

kung ikaw nga ay nag-iisip, alam ko na ang iniisip mo. nope, hindi ito ang huli kong blog post. assuming ka naman kasi masyado. haha. ibang "huli" iyan. gusto mong malaman kung ano? wait ka lang diyan sandali at uumpisahan ko na...

ehem. ehem. game.

(obvious bang delaying tactics?! kasi naman medyo touchy pa ako tungkol dito)

nasabi ko na kasi ang mga dapat kong sabihin, tinapos na lahat ng dapat tapusin. iyon na siguro ang huling beses na magsasama kami ng ganoon. mukhang malabo na kasi na magkaroon pa ng pagkakataon na ibalik 'yung dati, madami na kasing komplikasyon. kahit pa gaano ka... uhmm... platonic (err.. for lack of a better term) iyong gusto naming mangyari, kailangang umiwas sa gulo eh.

hindi ko na sasabihin kung ano mga nangyari. gusto naming iwan na ito katulad ng kung paano namin siya inumpisahan, isang malaking sikreto. ibalato niyo na naman sa amin 'yung moment na 'yun. hehe.

malamang na-pick up mo na ang kalungkutan ko. at kung alam mo na talaga ang kwentong ito, alam ko na ang sasabihin mo. sa totoo lang, hindi ko inaasahang malulungkot ako ng sobra. matagal ko na kasing desisyon ito. hyped up na ako at sanay na ako sa ideyang wala nang balikan ito kapag nagawa ko na. pero nalungkot talaga ako. nasira ang aking "brave front." nanghinayang ako sa mga taon, sa mga pinagsamahan. alam ko namang tama ang ginagawa ko, at alam din niyang kailangan kong gawin iyon. siguro nagulat lang kami pareho. matagal kasi kaming hindi nagkita at ngayong magkaharap na kami, ayun.

parang ang sama ko tuloy. nung panahong iyon kasi, naramdaman ko na importante rin ako sa kanya. siya pa rin pala iyong taong kayang-kaya akong basahin. nakita ko kung paano niya pilit na inintindi ang mga sinabi ko. doon ko lang napatunayan, sa loob ng napakaraming taon, na nag-aalala pala talaga siya sa akin... na hindi rin pala niya gustong makita akong umiiyak. at nang sabihin niyang mahal niya ako, iyon na ang unang beses (in N years) na naniwala ako. nalungkot ako kasi parang ginagawa ko rin sa kanya iyong ginawa niya sa akin noon.

(alam ko, dapat naman talagang gawin ko iyon, pero nang mawala ang lahat ng nega sa dugo ko, na-realize ko ang evil ko)

nalungkot din ako kasi lahat ng ginawa niya nung nagkita kami, lahat ng sinabi niya, lahat ng pinadama niya sa akin, wala nang saysay. huli na talaga. hindi na ako babalik.



**
feel ko na ang pagalit ng friends... hehe. don't worry, ngayon lang ito. phase lang. kailangan ko lang ilabas 'yan and i'll be okay in.... uhmmm... pag na-publish ko na 'to! haha. congratulations to me dahil hindi ako nag-back out. yeeey!

More Than Just Coffee

astig ng concept board namin 'noh?
gawa ni kuya andrew ni jobongga.
edited sa taralets sa tulong nina
ate malou. dun na-test ang pagka-
techno-bobo ko dahil linux ang gamit
nila. hay. hehe.

Underground... And Under A Lot of Happiness

grabe. now i can feel the sem's finally coming to a close. tapos na ang pinakamalaking terminal project na ginawa namin sa buong tanambuhay namin bilang HRIM students sa peyups.... ang feasib.

at guess what?! ang concept namin... ang UNDERGROUND... 3rd place! at bakit tuwang-tuwa ako? kasi naman, hindi talaga namin siya inaasahan. alam ko, lahat naman kami, gold ang gustong makuha pero nabubuhay naman kami sa mundo na tinatawag naming "realidad" at alam naman namin ang mga efforts, financial or otherwise, na pinapakita ng mga iba naming kaklase... todo na 'yun eh. kaya ang makakuha lang ng medalya for an idea na nag-umpisa lang sa tambayan, 30 minutes bago kailangang mag-pass ng concept... (sabi nga ni jopet) you jollibeekiddiemeal!!

nakakaiyak pa nun, kasi malaki ang kasalanan ko sa groupmates ko... teehee. late na kasi akong dumating sa presentation... kumusta naman 'yung 9am ang exhibit, 10am na ako nag-materialize?! hindi ko po iyon sinasadya, hindi iyon katamaran. if anything, it was a failure of my cramming abilities... este... of my printers' cramming capabilities pala. dapat ata, ang printer ko, 'yung ginagamit na nina ate malou sa taralet's para sureball ang printing ko. sa kalagitnaan ng pag-iyak ko dahil sa hindi ko na alam ang gagawin, sa pagtawag nila joboss at mon na hindi ko rin masagot dahil umiiyak ako, at sa pag-iyak ng groupmates ko dahil akala nila hindi na ako aabot... ay ninanag ako ng nanay ko na mag-almusal dahil wala pa raw akong tulog at baka ako mabangenge. well mother knows best at sana nga ay pinakinggan ko siya...

dahil sa pag-click lang ni manong photographer sa flash ay nawala na ang lahat ng nilalaman ng utak ko para sa aking five-minute pitch. nagising niya ang ulirat kong nasa steady state of bangagness. cool, calm and collected 'yun tas sa isang iglap lang, pinakabog ako ni manong.

at makakalimutan ko ba sa feasib na ito si ma'am catral?! haay... nagpumilit na may exam daw kami sa he 101 that day... dapat namin siyang ihabla dahil sa ginawa niyang deception sa amin!! biruin mo, ethics prof at ganun ang ginawa niya?! na-torture ang utak namin doon. wala namang exam. napa-charades pa kami eh hindi na nga gumagana mga utak namin. edi nakarinig si ma'am ng mga sagot na window-pane lovers, acting na wala lang, pagsayaw ng "kapag tumibok ang puso," at nasilayan si george, our very loveable GMO. dahil sa kanila hindi ko rin napanood ang intermission... at naputikan ang stockings namin ni mary sa aming paglusong sa ulan (in our pumps!).

well, lahat naman ng iyan, wala na sa amin. iba naman kasi 'yung kasiyahan na naramdaman naming lahat nang banggitin ni ma'am roscom ang pangalan ng concept namin. actually, disbelief nga iyon eh. naroon na 'yung sa kalagitnaan ng aking antok, at dahil ako ay on the verge of passing out, pagscoot over ko kay lala (reboot queen) para tanungin kung sino ang nag-third, nalaglag ako sa upuan ko, in my corporate highness and all. flat on my butt, sa harap ng buong che lobby. wala pa sa feasib mates ang tumulong dahil sa pag-aakala nilang punchline 'yun... grabe namang farce ito! hindi ganoon ang humor ko 'noh... sakit kaya sa balakang 'nun?!

at masaya rin ako para sa dairy dose!! yeyyy!!! dahil sila rhyan at jac ang kasama ko nung mga panahong kinailangan ko ng happiness at kabayo. haha. nagkatotoo ang mga hinala at kuro-kuro nating lahat. apir! uhmm!

hmmm... grabe na 'yun. masaya rin ako kasi marami rin pala sa mga "oldies" judges ang naniniwala sa concept namin.... at pati si scone!!! not much bitterness now... heehee. si ma'am roscom din na parang chika lang ang buong exhibit dahil sa kakalogan nya. kaya nga siguro nag-enjoy din kami kahit ngarag na.

at si manong ebe the guard!!! ngyahahahaha. na kahit na late na late na ako, nakuha pa akong pangitiin dahil sa sobrang bilib sya sa akin... adik talaga 'yun... sana nga siya na lang nagbigay ng medals namin. ngyahahaha!!!

groupmates, families, friendships, kuya marlon (the surname-less), mong, at ang kama kong matagal-tagal na rin akong namimiss.... todo salamat.

napakahaba na nito. late na rin. haha. malamang wala nang magbabasa nito. pero masaya ako kaya walang kokontra. haha.