kung ikaw nga ay nag-iisip, alam ko na ang iniisip mo. nope, hindi ito ang huli kong blog post. assuming ka naman kasi masyado. haha. ibang "huli" iyan. gusto mong malaman kung ano? wait ka lang diyan sandali at uumpisahan ko na...
ehem. ehem. game.
(obvious bang delaying tactics?! kasi naman medyo touchy pa ako tungkol dito)
nasabi ko na kasi ang mga dapat kong sabihin, tinapos na lahat ng dapat tapusin. iyon na siguro ang huling beses na magsasama kami ng ganoon. mukhang malabo na kasi na magkaroon pa ng pagkakataon na ibalik 'yung dati, madami na kasing komplikasyon. kahit pa gaano ka... uhmm... platonic (err.. for lack of a better term) iyong gusto naming mangyari, kailangang umiwas sa gulo eh.
hindi ko na sasabihin kung ano mga nangyari. gusto naming iwan na ito katulad ng kung paano namin siya inumpisahan, isang malaking sikreto. ibalato niyo na naman sa amin 'yung moment na 'yun. hehe.
malamang na-pick up mo na ang kalungkutan ko. at kung alam mo na talaga ang kwentong ito, alam ko na ang sasabihin mo. sa totoo lang, hindi ko inaasahang malulungkot ako ng sobra. matagal ko na kasing desisyon ito. hyped up na ako at sanay na ako sa ideyang wala nang balikan ito kapag nagawa ko na. pero nalungkot talaga ako. nasira ang aking "brave front." nanghinayang ako sa mga taon, sa mga pinagsamahan. alam ko namang tama ang ginagawa ko, at alam din niyang kailangan kong gawin iyon. siguro nagulat lang kami pareho. matagal kasi kaming hindi nagkita at ngayong magkaharap na kami, ayun.
parang ang sama ko tuloy. nung panahong iyon kasi, naramdaman ko na importante rin ako sa kanya. siya pa rin pala iyong taong kayang-kaya akong basahin. nakita ko kung paano niya pilit na inintindi ang mga sinabi ko. doon ko lang napatunayan, sa loob ng napakaraming taon, na nag-aalala pala talaga siya sa akin... na hindi rin pala niya gustong makita akong umiiyak. at nang sabihin niyang mahal niya ako, iyon na ang unang beses (in N years) na naniwala ako. nalungkot ako kasi parang ginagawa ko rin sa kanya iyong ginawa niya sa akin noon.
(alam ko, dapat naman talagang gawin ko iyon, pero nang mawala ang lahat ng nega sa dugo ko, na-realize ko ang evil ko)
nalungkot din ako kasi lahat ng ginawa niya nung nagkita kami, lahat ng sinabi niya, lahat ng pinadama niya sa akin, wala nang saysay. huli na talaga. hindi na ako babalik.
**
feel ko na ang pagalit ng friends... hehe. don't worry, ngayon lang ito. phase lang. kailangan ko lang ilabas 'yan and i'll be okay in.... uhmmm... pag na-publish ko na 'to! haha. congratulations to me dahil hindi ako nag-back out. yeeey!
ehem. ehem. game.
(obvious bang delaying tactics?! kasi naman medyo touchy pa ako tungkol dito)
nasabi ko na kasi ang mga dapat kong sabihin, tinapos na lahat ng dapat tapusin. iyon na siguro ang huling beses na magsasama kami ng ganoon. mukhang malabo na kasi na magkaroon pa ng pagkakataon na ibalik 'yung dati, madami na kasing komplikasyon. kahit pa gaano ka... uhmm... platonic (err.. for lack of a better term) iyong gusto naming mangyari, kailangang umiwas sa gulo eh.
hindi ko na sasabihin kung ano mga nangyari. gusto naming iwan na ito katulad ng kung paano namin siya inumpisahan, isang malaking sikreto. ibalato niyo na naman sa amin 'yung moment na 'yun. hehe.
malamang na-pick up mo na ang kalungkutan ko. at kung alam mo na talaga ang kwentong ito, alam ko na ang sasabihin mo. sa totoo lang, hindi ko inaasahang malulungkot ako ng sobra. matagal ko na kasing desisyon ito. hyped up na ako at sanay na ako sa ideyang wala nang balikan ito kapag nagawa ko na. pero nalungkot talaga ako. nasira ang aking "brave front." nanghinayang ako sa mga taon, sa mga pinagsamahan. alam ko namang tama ang ginagawa ko, at alam din niyang kailangan kong gawin iyon. siguro nagulat lang kami pareho. matagal kasi kaming hindi nagkita at ngayong magkaharap na kami, ayun.
parang ang sama ko tuloy. nung panahong iyon kasi, naramdaman ko na importante rin ako sa kanya. siya pa rin pala iyong taong kayang-kaya akong basahin. nakita ko kung paano niya pilit na inintindi ang mga sinabi ko. doon ko lang napatunayan, sa loob ng napakaraming taon, na nag-aalala pala talaga siya sa akin... na hindi rin pala niya gustong makita akong umiiyak. at nang sabihin niyang mahal niya ako, iyon na ang unang beses (in N years) na naniwala ako. nalungkot ako kasi parang ginagawa ko rin sa kanya iyong ginawa niya sa akin noon.
(alam ko, dapat naman talagang gawin ko iyon, pero nang mawala ang lahat ng nega sa dugo ko, na-realize ko ang evil ko)
nalungkot din ako kasi lahat ng ginawa niya nung nagkita kami, lahat ng sinabi niya, lahat ng pinadama niya sa akin, wala nang saysay. huli na talaga. hindi na ako babalik.
**
feel ko na ang pagalit ng friends... hehe. don't worry, ngayon lang ito. phase lang. kailangan ko lang ilabas 'yan and i'll be okay in.... uhmmm... pag na-publish ko na 'to! haha. congratulations to me dahil hindi ako nag-back out. yeeey!
No comments:
Post a Comment